Wiersze… niestety – moje…

Dawno nie katowałam moimi wierszami…

Pewnie dlatego, że nie mam czasu na pisanie…

Te, które zamieszczam, też powstały dawno temu… mają po kilka lat…

A w związku z tym, że nie mam nic ciekawego do powiedzenia…

Jak ktoś nie lubi, niech nie czyta… przymusu nie ma…

Modlitwa

Od tych wozów

drabiniastych

i skrzypiących kół,

od tych kotów

na płocie

i falban, i chust,

od tych dni słonecznych

i zachodów płomiennych,

od bab pod kościołem

uparcie niezmiennych,

od ludu prostego,

gdzie szczerość ma mieszkanie

nas, ludzi współczesnych,

nie zachowaj, Panie!

Krzyk

Ten krzyk, którego nikt nie słyszy

A który serce przebija do dna

I ból ukryty tak głęboko

Jak każda moja łza

Te cząstki rozpaczy zbierane codziennie

I skrzętnie gromadzone wieczorem

Wszystko co mam…

Rozdarta w strzępy dusza.

***

Ja Ciebie rozumiem

doskonale,

każdy ma inne wymagania,

ale skrzywdziłeś mnie,

mój panie,

a nie musiałeś.

Zabiłeś przyjaźń,

tą jedną nocą,

miłości nie dając wcale.

Wiedziałeś dobrze

co robisz,

bo ja nie wiedziałam

wcale…

***

Czas

ucieka,

życie

rzeka-

przędza,

nożyce

i porwane

nicie

I to by było na tyle…
Pozdrawiam…